Ik pikkel amechtig door de binnenstad. Voet in de plaaster. Dat was niet voorzien. Nu zijn er veel krukken in de wereld, als je er op begint te letten. Mijn tempo is traag, maar hopelijk mijn blik des te ruimer. Ik lees en snuif de sfeer op. Groet ondertussen al vrolijk Yves, de vaste bedelaar aan de kathedraal, en laat me op sleeptouw nemen door kenners van de stad. Tot nu toe nemen die me altijd mee naar dezelfde drankgelegenheid. De serveur heeft een ijzeren handdruk. Straks keer ik nog terug met een hand in de plaaster.
staat dit: “Van Loo kent het land en de cultuur van onze zuiderburen
uiteraard als zijn broekzak; we zijn dan ook benieuwd welke invalshoek
hij zal kiezen voor zijn citybook over de stad van ‘licht en parfum’.
Wel, ik ben zelf ook benieuwd.
Geen gemaar, ik mank verder door de straten, en ontmoet veel doden op mijn pad. Jean Moulin, Charles Péguy, Hendrik IV en een handvol revolutionairen die onder de guillotine eindigden. Chartres is een vervloekte stad, ondanks zijn kathedraal. Veel oorlog, veel geweld, vaak vergeten. Ik zoek me een weg in dit labyrint. Neus in levens die ik niet kende, kam plekken uit waar ik nooit kwam. En vraag me af hoe ik daar ooit een consistent verhaal over kan schrijven. Daarnet stuitte ik ook nog op Proust. Geen madeleine, maar een kathedraal van een beschrijving. Ik ga zitten, denk na, en zet thee.
Following … 4ever. Snel beterschap!