Slechts een handvol keren heb ik hem ontmoet. Een eerste maal sprak hij me tijdens een boekvoorstelling aan om te zeggen dat die presentaties toch altijd “zo serieus” waren. Zei hij, de kranige tachtiger. We hadden het erover dat we toch eens een boom moesten opzetten over onze fascinatie voor Felix Timmermans. Toen kwam hij luisteren naar een interview dat Dirk Leyman van me afnam in het Letterenhuis. Weer kwam hij me kwiek de hand drukken. Zijn ogen fonkelden. Verder nog altijd rad van tong. Enkele weken later – dat is dus helemaal niet lang geleden – mailde hij me om te vertellen dat hij “met de geestdriftigste ogen die hij bezat” mijn boek aan het lezen was. Dat kwam aan. Hij citeerde Aznavour om zijn woorden kracht bij te zetten. Ik smolt. Wederom maakten we plannen om elkaar dan eindelijk omstandig te spreken. De drukte van dit jaar verhinderde dat. Och, kleine mens, stel zulke dingen toch niet uit.
Beste heer Durnez, ik ken u nog altijd maar amper, maar wens u een goede vaart. Dank voor uw humor, uw goesting en uw geestdrift. De volgende keer dat we elkaar tegenkomen duiken we in de kelder van de pastoor uit den Bloeyenden Wijngaerdt. Eerst kraken we een flesje “Dauw uit de Hemelsche Voorhoven”, dan een “Zijbeekske van de Jordaan”. Ik hoop dat ge het goed vindt dat we afsluiten met “Overschot van Canaän”.
PS
Heel mooi in memoriam van Gaston Durnez in De Standaard
“Hij bewees, vooral, dat humor ernst niet in de weg hoeft te staan. Dat intellectuele uitmuntendheid frisser is als ze gelardeerd wordt met wat kolder.”