De Spaanse schrijver EduardoMendoza won deze week de premio Cervantes. Daar was hij weer van lang weggeweest. Hoewel… onlangs was me iets
merkwaardigs overkomen, en dat had allemaal met hem te maken.
Een Française uit
Rijsel meldde me dat zij in haar lessen Spaans een opstel moest
schrijven over een complex thema. Het onderwerp ziet u hieronder staan –
niet om mee te lachen, wie verzint zoiets? Wel ikzelf nota bene, de
“escritor belga” uit onderstaande tekst. De dame in kwestie googelde de
tekst en kwam immers uit bij een essay dat ik twintig jaar geleden, in
1996 godbetert, over de auteur had geschreven, in het Spaans – waar is
de tijd? Blijkt die Franse leerkracht Spaans dat al jaren te gebruiken
en dat talloze studenten Spaans zich hierover hun kop hebben moeten
breken.
Het bewijst de kracht van een grote taal die over de grens
gelezen wordt, maar ook dat alles wat je ooit hebt gedaan, en op een dag
op het net werd geprikt, pakweg twintig jaar later weer uit de nevelen
van de tijd kan oprijzen.
Lees vooral niet mijn Spaanse essay, maar vergrijp u spoorslags aan de prachtromans van Mendoza. Exact 21 jaar geleden had ik hem per toeval aan de lijn en was ik zo
beschroomd dat ik geen woord meer van de grond kreeg. Begin met De stad der wonderen (1986) – Alexandre Dumas meets Gabriel García Márquez in
Barcelona, o wat een roman!
